Rendirme En Tu Amor - 22

Szarpnął mnie i odwrócił w swoją stronę. Uniosłam głowę i z zaciętym spojrzeniem patrzyłam wprost w jego oczy.
-Czego Ty ode mnie właściwie chcesz? - spytałam z udawaną złością.
-Słucham? Zachowujesz się gorzej od dziecka, pyskujesz, upokarzasz mnie przed całą klasą, powinnaś za to dostać po mordzie - nie wierzyłam w to co usłyszałam na samym końcu.
-Jesteś ostro pieprznięty, a teraz wybacz ale wybieram się do domu - wyminęłam go i wyszłam. Byłam w wielkim szoku, że w ogóle mnie wypuścił. Ale jednak nie cieszmy się za szybko. Od razu po szkole udałam się do baru, jakoś nie chciałam wracać do domu, a miałam ochotę się napić, zabawić. Podeszłam do baru.
-Whisky z lodem, albo lepiej zostaw od razu całą butelkę, a ja sobie podolewam.
-Bardzo chętnie to zrobię jak tylko pokażesz mi dowodzik - uśmiechnął się do mnie.
-Wracam prosto z pracy, zwolnili mnie, czy Ty myślisz, że mam przy sobie dowód ? - standardowa gadka Duli, zawsze musiałam coś wymyślić.
-Jestem w pracy, nadal pracuje, czy Ty myślisz że chce aby mnie zwolnili ? - nie no cham, jakich mało na tym świecie. Ale nie tak to inaczej.
-Czy ja Ci wyglądam na niepełnoletnią? - opuściłam nieco niżej, bluzkę. Odsłaniając fragment mojego czerwonego stanika.
-Albo kochaniutka pokażesz mi dowód, albo wyjdziesz i jak z nim wrócisz to dam Ci whisky - uśmiechnął się, jeszcze nigdy nie trafiłam na takiego pustaka. Albo był ślepy, albo głupi. Jedno z dwóch.
Wyszłam z tej speluny, wyjęłam z torebki papierosy i szukałam zapalniczki.
-Kurwa - krzyknęłam, gdy się okazało, że jej nie mam. Wtedy jakiś uprzejmy człowiek podpalił, mi papierosa, którego miałam w buzi.
-Dziękuje - uniosłam wzrok i ujrzałam Leo. Trochę się przestraszyłam, ale w sumie już było mi wszystko jedno.
-Może skoczymy się czegoś napić ? - spytał bardzo kusząco, a że miałam ochotę to się zgodziłam. Wróciliśmy do tego baru, Leo bezproblemowo załatwił whisky.
-Dziękuje - powiedziałam upijając łyk. Siedziałam z nim już na prawdę długo, było sympatycznie co było strasznie dziwne. Wstawiłam się i to bardzo, okazało się, że wieczorami w tym barze gra muzyka na żywo. Jakiś zespół wyszedł na scenę i zaczął śpiewać, nawet nie głupie kawałki. Pociągnęłam Leo za rękę i wyszłam z nim na parkiet, tańczyłam co chwila ocierając się o niego, wyginałam się, kręciłam biodrami, generalnie mój taniec był dosyć wulgarny.
-Może pójdziemy do mnie? - spytał uśmiechnięty od ucha do ucha, nie wiem czy to przez ilość wypitego alkoholu, ale od razu się zgodziłam.
-Jasne - śmiałam się jak głupia, nie wiadomo czemu i po co.
-Ona nigdzie z Tobą kolego nie idzie - usłyszałam głos, wyłaniający się z tłumu. Średnio wiedziałam kto to, jakoś nie mogłam skojarzyć.
-A Pan to chyba jest jej wychowawcą jak się nie mylę, powinieneś interesować się Dulce w godzinach szkolnych, a nie po nich - tak ! To był Christopher, ale co on tu robi. Przecież ostatni raz widziałam go w szkole, nie mógł wyjść za mną, bo miał jeszcze z dobre 2 godziny zajęć.
-A Ciebie ona nie powinna interesować w ogóle - po jego słowach wybuchnęłam błogim śmiechem, jaki on opiekuńczy od kiedy? Słyszałam jak kłóci się z Leo, nie wiem jak i kiedy to się stało, ale złapał mnie za rękę, a ja jak nie na mnie przystało, grzecznie za nim poszłam. Staliśmy na dworze, wyjęłam z kieszeni pogiętego papierosa i włożyłam do buzi.
-Masz może ogień? - zapytałam w wyśmienitym humorze. Jednak jemu chyba nie było tak do śmiechu jak mi. Wyjął z mojej buzi jeszcze nie podpalonego papierosa, rzucił na ziemie i zdeptał. Zastanawiałam się czemu, w końcu nie był jeszcze podpalony, ale po dłuższym rozmyślaniu, stwierdziłam, że to po to, żebym go przypadkiem nie podniosła i nie szukała ognia w innym miejscu.
-Wisisz mi szluga - spojrzałam z bólem serca na mojego biednego papieroska.
-Jak Ty się zachowujesz? Nie masz jeszcze 18 lat, a tak marnujesz sobie życie - spojrzał z litością na mnie.
-A Ty jesteś moim ojcem? Jak na razie jedyną rzeczą, która rujnuje mi życie jesteś Ty - przeniosłam swój wzrok z ziemi wprost na niego. Najwidoczniej był zdziwiony moją odpowiedzią, bo przez chwilę nic się nie odzywał.
-Wytrzeźwij porozmawiamy - jedyne co potrafił odpowiedzieć. Jestem pijana nie chce rozmawiać, jestem trzeźwa też nie - człowieku zastanów się w końcu.
-A w ogóle jak Ty się zawsze znajdujesz tam, gdzie ja co? Zawsze jesteś w tych samych miejscach, może mnie śledzisz co? Albo namierzasz za pomocą jakiegoś naukowego gówna? - spytałam wpatrując się wprost w jego zmieszane spojrzenie.

Witam ! 

Rozdział z zaskoczenia, Pelasiuk długo biedna nie wierzyła że dodaje. A tu proszę jaka dobra ja. No, ale muszę was zmartwić.. Tak czas na te smutniejszą część. To opowiadanie powoli dobiega końca, kolejnego mam 3 rozdziały, a nie zacznę go dodawać dopóki nie będę miała minimum 10. Generalnie piszę 2 blogi, więc was serdecznie zapraszam na bloga z opowiadaniami o Demi i Joe : 

remember-you-and-me.blogspot.com