Zakazany Owoc cz.2 - Rozdział 15

-Dul może porozmawiajmy na spokojnie? Nerwy nie są nam do niczego potrzebne - myślałam, że się przesłyszałam to był jakiś omam? Próbowałam mu wyjaśnić na spokojnie, za co od razu oberwałam i to chyba najboleśniej do tej pory. Spojrzałam na zegarek, było po 10 czyli Bell musiał odprowadzić do przedszkola. Cud, że mnie nie obudził.
-Żartujesz sobie ze mnie? - spytałam najspokojniej jak umiałam.
-Nie wiem o co Ci chodzi Dul, porozmawiamy spokojnie? - nie na prawdę ja tracę wiarę w niego, on udaję że wczoraj nic się nie stało. Teraz to moje nerwy puściły, po prostu straciłam panowanie nad sobą.
-Jesteś takim idiotą, że nie widzisz jak mnie krzywdzisz? Człowieku mam zmasakrowaną twarz, codziennie obiecujesz mi że to się nie powtórzy, a ja głupia Ci wierzę. Mam dość rozumiesz? Nie chce tak żyć. Kocham Cię, ale nie będę znosiła twoich wyładowań, wyprowadzam się z Bell - ostatnie słowa powiedziałam znacznie cieszej, niż wcześniejsze. Bałam się jego reakcji, ale nie mogłam ciągle żyć w strachu. To źle się odbijało i na mojej psychicę i na Bell. Ona może do końca nie była świadom tego co się dzieję, ale jest mądra szybko by się połapała. A ja co najmniej nie chciałam być workiem treningowym mojego męża. Wstałam z łóżka i wyjęłam zza szafy walizki, zaczęłam wrzucać do nich wszystkie moje ciuchy oraz zgarnęłam z toaletki kosmetyki. Poczułam jak ktoś zaciska na moim nadgarstku spojrzałam z lekkim przerażenie w oczy Uckera.
-Proszę nie odchodź - powiedział, a w jego oczach była totalna pustka. Nie widziałam tam żadnych uczuć, nie wiedziałam czemu on się tak zachowuje. Raz pełen uczuć kochający mąż i ojciec, a nie długo później tyran. Spojrzałam na niego i z bólem serca strąciłam jego rękę, kontynując pakowanie. Weszłam jeszcze do łazienki wyjmując podkład i dokładnie tuszując wczorajsze ciosy. Od pewnego czasu stało się to już moją rutyną, ciągłe zakrywanie podbitych oczu, posiniaczonych policzków. W pewnym momencie ktoś, a mianowicie Ucker położył na moich biodrach swoje ręcę od razu wzdrygnęłam się, nie pewnie zaciskając mocno oczy odwróciłam się w jego stronę. Nie minęło dużo czasu, a poczułam na swoich wargach jego usta. To było jak dotknięcie ich czarodziejską różdżką, szkoda tylko że ten czar tak szybko jak się pojawiał też znikał.
-Ucker ja już tak nie mogę - wyminęłam go, zapięłam walizkę i wyszłam. Miałam około 7 godzin, żeby znaleźć dach nad głową. Miałam 2 opcję, albo pójść i mieszkać do Anahi albo wrócić do Juana.

-------------+++----------------++++----------
Hejo ;))
Matko tak późno dodaje, ale nie dlatego że nie chciałam po prostu zapomniałam. Ale ważne, że już jest ;))