Zakazany Owoc cz. 2 - Rozdział 7

-Dobrze zaraz będziemy - szybko wciągnęłam na biodra spódniczkę, a Ucker patrzył zdziwiony.

-Co się patrzysz? Ubieraj się jedziemy - krzyczałam już nieźle poddenerwowana.

-Ej, ale co się stało? - jego spokój mnie tylko bardziej drażnił.

-Jedziemy do przedszkola Bell pobiła jakąś dziewczynkę mamy być zaraz - krzyczałam, wbiegłam do domu i wzięłam bluzkę po czym wciągnęłam ją. Była trochę wilgotna, ale zbyt dużo mnie to nie obchodziło. Wybiegłam z domu i stanęłam przy samochodzie, czekałam jak ten id.. znaczy jak Ucker się pospieszy. Co jak co, ale Bell nigdy w życiu nie pobiła by dziewczynki. W końcu się ruszył, ciągle go pospieszałam droga trwała wieki. Gdy znaleźliśmy się pod budynkiem, rozpięłam pasy i wręcz wybiegłam do przedszkola. Musiało to dosyć zabawnie wyglądać, a męska część miała na co popatrzeć. Ja w szpilkach, mini i bluzce z dużym dekoltem biegnąca jak szalona. Widziałam, gdzieś katem oka że Ucker był zły jak wszyscy mężczyźni wlepiali się we mnie. Trudno jemu przejdzie, a ja idę po moją córeczkę. Jestem pewna, że ta dziewucha musiała jej coś zrobić. Bez powodu by jej nie uderzyła. Ucker nie wiem jak, ale dogonił mnie i już po chwili oboje weszliśmy do gabinetu dyrektor. Na jednym z krzeseł siedziała ta dziewczynka z histeryzującą mamusią.

-Mamusia, tatuś - krzyknęła Bell przytulając się do mnie i do Uckera. Byłam dosyć zdziwiona ona nigdy tak nie reagowała. Owszem cieszyła się, ale nie aż do takiego stopnia.

-Proszę usiąść - powiedziała dosyć surowym tonem dyrektorka. W sumie to się jej przestraszyłam, zawsze była taką miłą krnąbrną kobietą w okularach, a tu proszę - zupełnie inna osoba.

-No więc co się takiego stało? - spytał od niechcenia Ucker, on to zawsze wie co powiedzieć.

-Nie widzi Pan? Państwa córka pobiła Sarę - wskazała palcem na dziewczynkę w potarganych włosach, przylegającą szczelnie do swojej super mamuśki.

-Przepraszam ale Isabell bez powodu, by nie wszczynała bójki - powiedziałam grzecznie spoglądając na moją słodką córkę. Powinnam być na nią zła, ale jakoś nie miałam serca jak patrzyła na mnie tymi swoimi oczętami.

-Nie widzisz co ten twój wredny bachor zrobił mojej córeczce - krzyknęła do tej pory cicho siedząca kobieta. Może to i lepiej, że milczała, bo po jej słowach i dosyć piskliwym głosie ciśnienie podskoczyło mi chyba do granic normy.

-Moja córka nie jest bachorem, a to pewnie twój dzieciak zaczął. Nic dziwnego jak ma taką mamusię, to i dziecko pewnie nie jest normalne - odgryzłam się.

-Jeszcze jedno słowo -stwierdziła głośno oddychając.

-To co uderzysz mnie? Widzi Pani ona też mnie prowokuje, dokładnie pewnie tak samo było z naszymi córkami - mówiłam triumfalnie, no co tak musiało być ja akurat nie widzę innej opcji.

-Nie jesteśmy tu po to, aby się kłócić tylko wyjaśnić zaistniałą sytuację. No więc Isabell, dlaczego uderzyłaś koleżankę ? - ta dyrektorka to ma jednak stalowe nerwy ja to już bym pewnie dawno na takiej posadzie wylądowała w wariatkowie.

-No bo, Sara ona...

-Isabell co ona? - poganiała ją, a ja widziałam że to nie może przejść mojemu skarbowi przez gardło.

-Ona powiedziała, że mój tatuś zdradza moją mamusię i kocha się z innymi paniami - jak to usłyszałam serce podeszło mi do gardła. Spojrzałam na Christophera i małą, ręce zaczęły mi się pocić. Byłam zdenerwowana, teraz chciałam tylko się dowiedzieć czy to prawda. 

 --------------------------------------------------------------------------------------------------