Te Quedaras - Rozdział 8

-Dulce jesteś pewna, że chcesz tam wracać? -
-Kochanie mówiłam Ci to już 1000 razy - powiedziałam i z uśmiechem wtuliłam się w Martina.
-Nie wiem czy wytrzymam bez twojego głosu, uśmiechu, ciała bez Ciebie - był taki słodki, mimo że minął już rok to w ogóle się nie zmieniał, był czuły romantyczny i taki kochany.
-Dasz radę, zawsze możesz mnie odwiedzić, znajdę dla Ciebie miejsce - powiedziałam i złożyłam na jego ustach pocałunek.
-Poczekaj zaraz wracam - powiedział i wyszedł przed moje mieszkanie. Tak pomimo iż jesteśmy razem już długi czas mieszkamy osobno, nie chciałam być osaczana. Dopakowywałam ostatnie rzeczy, gdy wrócił Martin. W ręku trzymał wielki bukiet róż i pudełeczko.
-Ojeju, a z jakiej to okazji? - spytałam zaskoczona.
-Dziś nasza rocznica - pamiętał. Nawet ja o tym zapomniała, totalnie wyleciało mi to z głowy.
-Przepraszam, że wyjeżdżam akurat dziś - powiedziałam ze spuszczoną głową, czułam się dosyć dziwnie, nie dość że zapomniałam o rocznicy to jeszcze zostawiam go tutaj samego.
-Otwórz - powiedział i podsunął mi do ręki małe czerwone pudełeczko. Wzięłam pakunek i otworzyłam, na mojej twarzy pojawił się promienny uśmiech.
-Jest piękny dziękuje -wsunęłam na palec srebrny pierścionek z jakimś brylantem. Położyłam kwiaty na sofę, zarzuciłam ręce na szyję Martina i wpiłam się w jego usta. On lekko uniósł mnie, a ja oplotłam nogi wokół jego talii. W ciągu paru sekund znaleźliśmy się w sypialni leżałam na łóżku, a Martin całował moją szyję. Wtedy zaczął dzwonić budzik w moim telefonie.
-Martin musimy jechać na lotnisko.
-Nie no akurat teraz? - spytał zawiedziony nie odrywając się od mojej szyi.
-Tak teraz, chodź - powiedziałam zrzucając go z siebie. Weszłam do salonu złapałam jedną najmniejszą walizkę i zeszłam do samochodu. Chwilę później, był przy mnie Martin. Droga na lotnisko strasznie szybko minęła. Nim się spostrzegłam stałam już przed wejściem do samolotu.
-Bardzo Cię Kocham - Martin mówił mi to chyba już po raz tysięczny, a ja tylko uśmiechałam się i coraz mocniej wtulałam w jego ramiona.
-Pasażerów na lot do Meksyku zapraszamy na pokład.
-Muszę już iść - powiedziałam, a moje oczy delikatnie się zaszkliły.
-Na pewno chcesz tam wracać? - spytał, widziałam że miał cichą nadzieję, że jednak zrezygnuję, ciężko mi się było z nim rozstawać. Miałam w gardle ogromną gule, nie mogłam wydusić z siebie żadnego słowa, dlatego tylko kiwnęłam głową. Jeszcze raz mocno wtuliłam się w Martina i pocałowałam.
-Do zobaczenia - powiedziałam i łzy zaczęły spływać mimowolnie po moich policzkach. Nie obracając się weszłam do samolotu i zajęłam moje miejsce. Patrzyłam przez okno i machałam z uśmiechem do Martina, który stał na tarasie widokowym. W końcu usłyszałam, że pilot odpalił silniki. Zostaliśmy poproszeni o zapięcie pasów, wtedy jeszcze raz spojrzałam na mojego chłopaka, który machał mi przez szybę uśmiechnęłam się posłałam mu buziaka i zasłoniłam rolety w oknie. Lot minął mi bardzo dobrze, na lotnisku odebrałam bagaż i od razu złapałam taksówkę. Długo zastanawiałam się czy zatrzymać się w hotelu czy jechać do domu. Ostatecznie postanowiłam jechać do domu, byłam ciekawa jak ma się mama i tata no i oczywiście co u Any. Wiem, że pewnie jest na mnie zła, bo nie odzywałam się przez te 7 lat. Gdy byłam już pod drzwiami trochę się denerwowałam, jednak tu nic się nie zmieniło wszystko było takie jakie pamiętałam. Nie pewnie zadzwoniłam dzwonkiem i po chwili drzwi się otworzyły, a w nich ujrzałam An.
-Słucham? - spytała, nie poznała mnie. Jednak ona nic się nie zmieniła, no może trochę wydoroślała.
-Nie poznajesz mnie? - spytałam z uśmiechem.

Podły szantażysta Pelasia właśnie wymusiła ten rozdział, mimo że bardzo źle się czuję. Masz i się ciesz. A ja dalej oglądam na dobre i na złe xd